Wyspa Sobieszewska, dzielnica Gdańska od 1973 r., specyficzna, znacząco różniąca się od innych części miasta, gdzie Mierzeja Wiślana łączy się z Żuławami, odcięta od miasta i terenów nizinnych szerokimi rzekami: Przekopem Wisły, Martwą i Śmiałą Wisłą, od północy ograniczona Morzem Bałtyckim i jego spokojniejszą częścią – Zatoką Gdańską.

Pod każdym względem niecodzienne miejsce, gdzie dominuje przyroda a nie przestrzeń zurbanizowana, szczególnie poprzez ujścia rzek, gdzie z czasem utworzono dwa rezerwaty przyrodnicze o europejskiej randze „Ptasi Raj” i „Mewią Łachę”, ujęte w Europejską Sieć Ekologiczną. Uzyskały one status chronionego obszaru pod nazwą Ujście Wisły i zostały wpisane na tzw. Listę Ramsarską, uwzględniającą najcenniejsze na globie obszary wodno-błotne. Cała zresztą Wyspa Sobieszewska przed laty prawnie uznana została za Obszar Chronionego Krajobrazu.

Dla ukształtowania się tej części Mierzei Wiślanej jako wyspy miały wpływ dwa doniosłe wydarzenia: przerwanie pasa wydm w 1840 r. i powstanie Śmiałej Wisły (nazwa zaproponowana przez W. Pola) oraz Przekop Wisły, dokonany już ręką człowieka w latach 1889–1895. Wprowadziły spokojny dotychczas teren do ważnego nurtu historii, szczególnie w ostatnim etapie drugiej wojny światowej oraz okresie po jej zakończeniu, w którym nastąpiła prawie całkowita wymiana ludności. Konsekwencją tamtych wydarzeń stały się odmienne obyczaje, inny typ gospodarowania, stosunek do materialnej spuścizny poprzednich mieszkańców. Niecodzienny eksperyment społeczny. Połączenie na wyspie dawnej historii (niemieckiej) i współczesnej (polskiej), przyniosło pozytywne rezultaty, wzbogacając ją, dając w miarę pełny obraz ujścia Wisły.

Przewodnik historyczny to bardzo ciekawa forma, która pozwala przywiązać czytelnika do miejsc o których czyta. Zaciekawić nie tylko krótkim suchym opisem ale ich historią w której występują mieszkańcy wyspy. Ludzie ważni, ciekawi z różnych powodów dla środowiska lokalnego. Zdarzenia które często wyjaśniają ciekawostki lub genezę powstawania tych miejsc. Autor ze szczególnym pietyzmem oprowadza po wyspie swojego dzieciństwa i młodości jakby dziękując jej za to że mógł przeżyć właśnie tu swoje najpiękniejsze lata. Zna to miejsce doskonale wie jak wykorzystać wspomnienia jeszcze żyjących mieszkańców lub znaleźć opisy sporządzane przez innych, dokumentację faktów. Pozwala mu to stworzyć nie tylko dokument ale tchnąć w niego życie, w którym sam brał i nadal bierze czynny udział. Jego warsztat ubogaca fakt posiadania odpowiednich kwalifikacji. Jest historykiem z wykształcenia i pisarzem, który wielokrotnie już przekazywał swoje umiłowanie tego miejsca w innych powieściach o niej. O jego przywiązaniu i umiłowaniu tego miejsca świadczy fakt że ostatecznie wrócił i zamieszkał właśnie tam wraz z rodziną To taki przewodnik, który zachęca i przekonuje do obejrzenia tych wszystkich miejsc ciepłem emocji autora jakie tam zawarł. (z opinii czytelniczki)